Günlərin bir günü silahlar bir yerə toplaşıb, qərara aldılar:
– Biz, daha heç kəsi öldürməyəcəyik!
– Bəs, insanlar bizə əmr etsələr, onda necə? Axı, onlara sözsüz itaət etməliyik?! – bapbalaca bir tapança utana-utana xəbər aldı.
– Tapança düz deyir! – yekə bir mina ağır-ağır dilləndi, – Minaların işi lap çətindir, insan övladı əmr edən kimi mütləq partlayıb, onlarla adamı birdən öldürməliyik.
Silahlar fikrə getdilər. Nəhayət yekun qərar qəbul edildi.
Səhəri gün isə… Bütün dünyada görünməmiş qeyri-adi bir hadisə baş verdi.
Səhər açılan kimi döyüş meydanında hamı təəccübdən donub qaldı. Bilirsiniz niyə? Çünki, bu gün çox qəribə işlər baş verirdi: tapançalardan düşmən tərəfə güllə əvəzinə müxtəlif rəngli konfetlər, avtomat silahlardan cürbəcür karamellər, qara və ağ rəngli şokoladlar, tanklardan, toplardan və qırıcı təyyarələrdən isə müxtəlif böyüklükdə pirojna və tortlar atılırdı. Minalar partladıqda isə əsil möcüzə baş verirdi. Minanın gücündən və növündən asılıl olaraq, həmin yerdən yuxarıya paraşütlə bir neçə mərtəbəli dondurma-tortlar uçur, sonra yavaş-yavaş yerə enirdilər.
Həmin gün müharibə dayandı. Şirniyyatlar elə iştahaçan, qarşı tərəflərin isə həm döyüşən əsgərləri, həm də dinc əhalisi elə ac idilər ki, özlərini saxlaya bilməyib, yeməyə girişdilər. Onlara baxıb əvvəlcə komandir və generallar, daha sonra isə dövlət başçıları da silahların atdığı şirniyyatı yeməyə başladılar. Müharibə xeyli vaxt dayandı. Həimn müddətdə isə döyüşən tərəflər belə qərara gəldilər ki, müharibə etməkdənsə, barışıb bir-birinə qonaq getmək və ləzzətli şirniyyatlar yemək daha sərfəlidir. Beləcə tərəflər ömürlük barışdılar.
Nədir deyirsiniz ki, bu əhvalatı yalandan uydurmuşam? Onda dünyada ən qədim dillərdən biri olan silah dilini öyrənib, özünüz onlardan xəbər alın, sizi inandırıram ki, canlı-cansız hər hansı bir məxluqu məhv edən və gördüyü işdən həzz alan bircə silah belə tapa bilməzsiniz. Bütün hər şey yalnız bir insanlardan asılıdır…
Müəllifi: Aygün Bünyadzadə