Dəvəyə hürgüc neyə lazımdır

Saxara səhrasında bir Bala dəvə yaşıyırdı. Bir gün o bir sürü at gördü. «Onlar nə gözəldir, — düşündü bala dəvə, — amma məndə belə eybəcər hürgüc* var! Mən onlara oxşamaq istiyərdim». Və bala dəvə hürgücdən azad olmaq istədi. O yerdə  kürəyi üstə firlanırdı, massaja gedirdi, hər cür hərəkətlər edirdi, diyetaya oturdu. Və nəhayət dəvənin kürəyi oldu düz. Bala dəvə özünə güzgüdə baxıb heyran olurdu. Və o dostlarnın qabağında özünü göstərmək istədi.  Onun dəvə dostları cox təcübləndilər. Onlar ona hər tərəfdən baxırdılar, amma hec biri onu tərifləmədi.

Bunnan sonra dəvələr  səhrada qacmaq istədilər. Onlar bir biriylə otü otdüyə qacırdılar, amma bizim bala dəvə nesə tez yorulmaga başladı. O su icmək istədi, dili bayıra cıxdı və nəfə salmaq ona cətin oldu. Bala dəvə gözəl olmaq istəyirdi, amma yadınnan çıxardmışdı ki ona hücgür neyə lazım idi.

Axı səhrada su və yemək tapmaq çox çətindir. Amma hücgürün icində, piy ehtiyatı var, və o həl olub dəvəyə həm yemək və həm də suyu əvəz edir. Buna görədə dəvələr səhraları, susuz və yeməksiz fəth edə bilirlər. Onlar iki həftəyəcən belə dözə bilirlər.

Bizim Bala dəvə tam yoruldu. Amma xoşbəxtlikdən o yaxınlıqda oazis gördü. Orda bir Palma ağacının kölqəsi və balaca su qölməçəsi var idi. Bala dəvə özünü gücnən ora catdırdı və su icməyə başladı. O cox su içdi. Sonra kölgədə oturub fikirləşdi ki daha belə iş tutmaz.

Bu zaman bala dəvənin dostları qacıb gəldilər, onlar onunçun narahat idilər.
— Nesə olub?- onlar soruşdular.
— Yox, artıq hər şey yaxşıdı,- ayaga duraraq, cavab verdi Bala dəvə,- biz yarışı davam edə bilərik.
— Vay, sənin yenə hücrün var!- birdən dəvələrdən biri dedi.
— Bu ki əladır! – bala dəvə dedi və güldü,- qaçdığ?
Və dəvələr neyi var qaçdılar. Onlar bütün günü qaçıb, şənlənirdilər, o vaxta qədərki onların anaları yatmağa çagırdılar.

Müəllif: Yelena Potapovna

*hürgüc – dəvənin kürəyindəki cıxıntı