Tülküynən Hacıleylək dostlaşdılar.
Bir gün Tülkü qərara gəlirki, Hacıleyləki qonaq çağırsın.
-Hacıleylək, qəl bizə qonag, gör mən sənə necə süfrə acıram!
Hacıleylək durub qəlir Tülkünün evinə qonaq. Tülkü isə yimeyi pişirib, töküb yastı nimcəyə qoyub Hacıleyləkin qabağına.
— Ye əzizim, ye! Özüm pişirmişəm.
Hacıleylək dimdiyi ilə nimcəyə vurur, hecnə götürə bilmir. Bu vaxt Tülkü diliynən nimcədə ki yimeyi hamsını yalıyıb, yeyib qutarır.
Tülkü durub deyir, hə başga yimey da yoxdur bagışda!
— Çox sagol Tülkü, hər şey dadlı idi!
Sabahsı gün Tülkü Hacıleylək gilə qonağ qəlir
Hacəleylək bir qazan yimey pişirib, tökür onu dar boğaz bir bardağa, qoyur süfrənin ortasına
— Buyur əzizim, nüş elə, utanma!- Hacıleylək Tülküyə deyir.
Tülkü bardağın dövrəsində firlanır, amma dili yimeyə çatmır, ona ancag yimeyi iynəmey qalır. Hacıleylək isə uzun dimdiyi ilə, bardağdan yimeyi rahat yeyib qutarır.
— Hə Tülkü, başqa yimey da pişirməmişəm, üzürlü hesab et!
Tülkünü isə dərd aparir, çünki onun fikri var idi ki Hacıleylək qildə bir həftəlik doydursun ozünü, amma indi ac-yalavac evə gedməli oldu.
Bu gündən sonra Tülkü ilə Hacıleyləkin dostluğu pozuldu.