“Körpə kirpi” nağılı

Bir balaca kötük altında rahat yuvada bir körpə  kirpi yaşayırdı. O, tez-tez meşə yolları boyunca gəzintiyə çıxırdı, çox mehriban və gülməli heyvan idi. Və bütün başqa heyvanları görəndə salamlaşırdı.

– Salam, Sandy! – O dələyə  deyirdi

– Ushastik, çəmən üzərində gələrsən oynamağa! – O dostu dovşanı çağırırdı.

– Baba Potapıch, icazə verin sizin yuvanızın yanında göbələk axtarım? – Köhnə ayıdan icazə alırdı.

Körpə kirpi heç kimi unutmırdı və hamını  adı ilə çaqırırdı. Yalnız onun  özünün adı yoh idi. Heç kim bilmirdi niyə belə olub.  Bəlkə bir gün meşədə qaranlıq olanda o öz adını itirib  və yaddan çıxarıb? Və ya bəlkə adı olmaqdan ötrü  layiq bir şey etmək lazım idi? Kirpi bunu bilmirdi və bəzən adı olmaqından  kədərlənirdi. O çox  istəyirdi ki onun da adı olsun.

Bir gün körpə kirpi  kiçik ağac altında qaçanda  eşidir – kimsə yavaşdan sızıldıyır:

– Kömək edin! Kö-məəəək ediiin! – deyə yavaşcadan çaqırırdı.

Kirpi dayandı qulaq asdı  və çox tez-tez öz balaca addımları ilə  köhnə palıd ağacının tərəfinə gaçdı.

Ağacın böyük bir budağı səhər yerə düşdəndə, onun altında balaca  siçan keçəndə, o budağın düyünlərin  arasında dolaşmışdı və oradan kənara çıxa bilmirdi.

– Mən indi sizə yardım edəcəyəm, gözləyin! – kirpi vəd etdi  və çalışdı qalın budağları aralasın ki siçanı xilas etsin. Bu asan deyildi və uşaq çox tez yoruldu, lakin diqqətlə çalışırdı tez  yol açsın siçana.

“Pıx, pıx!” – O ayaqları və əlləri ilə çalışırdı.-  “Pıx, pıx!”

Körpə kirpi  iynələri  ilə  yarpaqları yayırdı qırağa.

Və nəhayət ağır budağ  məğlub oldu  və siçan azadlığa çıxdı.

– Pı-pı-pı! – Siçan kirpiyə dedi – Pıx,  təşəkkür edirəm!

– Siz mənə nə dediz? – çaşdı  kirpi. – Pıx?!

– Bəli, bəli. Məni xilas zaman belə səslə pıx-pıx edirdiz. Olar Sizin adınız Pıx olsun?

– Hurray! İndi mənim də adım  var!  Pıx! – Kirpi sevindi  və öz  dostlarının yanına qaçdı – yenidən tanış olmağa.

Bax belə körpə kirpi ad gazandı.