Samuray İsmayıl və Əjdahanın nağılı

Qədim zamanlar, uzaq dağlarda, dumanların zirvələri qucaqladığı və ulduzların dost kimi yaxın göründüyü bir yerdə kiçik bir kənd var idi. Kənd sakinləri sakit yaşayır, düyü yetişdirir, dağ çaylarından balıq tutur və hər günə sevinirdilər. Amma bir gün fəlakət baş verdi.

Dağın zirvəsindəki dərin mağaradan şərli bir əjdaha çıxdı. O, nəhəng idi, pulcuqları od kimi parıldayır və gözləri kömür kimi yanırdı. Əjdaha kəndi terrora salmağa başladı: evləri yandırır, insanları qorxudur və hər ay ona xərac vermələrini tələb edirdi — ən yaxşı yemək və qiymətli əşyalar.

Kənd sakinləri çarəsiz qalmışdılar. Nə edəcəklərini bilmirdilər, çünki heç kim belə güclü bir məxluqla mübarizə apara bilməzdi. Amma bir gün kəndə İsmayıl adlı bir samuray gəldi. O, hündür və güclü idi, mehriban gözləri və ulduzlar kimi parıldayan qılıncı var idi. İsmayıl səyahət edən biri idi və çətinlik çəkənlərə kömək etmək istəyirdi.

Əjdahanı eşidən İsmayıl kənddə qalmağa qərar verdi. O, kənd sakinlərinə vəd etdi ki, onları canavardan qurtaracaq. Amma dərhal döyüşə atılmaq əvəzinə, İsmayıl kəndin ağsaqqallarını əjdahadan soruşmağa başladı. O, başa düşmək istəyirdi ki, niyə əjdaha belə şər olmuşdu.

Məlum oldu ki, əjdaha bir zamanlar dağların qoruyucusu idi. Amma insanlar onun gücündən qorxub onu qovdular və o vaxtdan bəri o, kin saxlayırdı. İsmayıl başa düşdü ki, əjdaha sadəcə şər deyil — o, tənha və bədbəxt idi.

Samuray əjdaha ilə danışmağa qərar verdi. O, dağın zirvəsinə, canavarın mağarasına qalxdı. Əjdaha İsmayılı görəndə hirsləndi və burnundan tüstü buludları buraxdı.

— Nə üçün gəldin, samuray? — qışqırdı əjdaha. — Mənimlə döyüşmək üçün gəldin?

— Xeyr, — sakitcə cavab verdi İsmayıl. — Mən səni anlamaq üçün gəldim. Mən bilirəm ki, sən bir zamanlar bu dağların qoruyucusu idin. Nə baş verdi?

Əjdaha təəccübləndi. Heç kim onun hisslərindən soruşmamışdı. O, İsmayıla insanların onu necə rədd etdiyini və tənhalıqdan necə şərləndiyini danışdı.

— Mən şər olmaq istəmirəm, — etiraf etdi əjdaha. — Amma insanların inamını necə qaytarmağı bilmirəm.

İsmayıl gülümsədi.

— Gəl sənə kömək edim. Mənimlə birlikdə kəndə qayıt. Söz verirəm ki, insanlar səni başa düşəcək, əgər onlara yaxşı olmağı göstərsən.

Əjdaha razılaşdı. Birlikdə kəndə endilər. Əvvəlcə kənd sakinləri əjdahanı görəndə qorxdular, amma İsmayıl onlara izah etdi ki, əjdaha artıq onların düşməni deyil. O, əjdahanın bir zamanlar dağları necə qoruduğunu və yenidən insanların dostu olmaq istədiyini danışdı.

Kənd sakinləri əjdahaya bir şans verməyə qərar verdilər. Onu kənddə qalmağa və kömək etməyə dəvət etdilər. Əjdaha kəndi vəhşi heyvanlardan qorumağa və işlərdə kömək etməyə başladı. İsmayıl isə kəndin təhlükəsiz olduğunu görüb digərlərinə kömək etmək üçün yola düşdü.

O vaxtdan bəri əjdaha və kənd sakinləri sülh və harmoniya içində yaşayırlar. Şərli əjdahanın qəlbində belə yaxşılıq tapa bilən samuray İsmayılın hekayəsi isə bu günə qədər danışılan bir əfsanəyə çevrildi.

Son.

Bu nağıl bizə öyrədir ki, ən şər məxluqun belə qəlbində yaxşılıq ola bilər və bəzən sülh və dostluq tapmaq üçün sadəcə başqasını anlamaq kifayətdir.