Bir zamanlar Kirpi adlı balaca bir kirpi yaşayırdı. Hər axşam o, çəmənliyə çıxıb ulduzlarla dolu səmaya baxırdı. Ona elə gəlirdi ki, ulduzlar bir-birinə sirr danışır və sehrli hekayələr bölüşürlər.
Bir gün Kirpi gördü ki, bir ulduz əvvəlkindən daha solğun işıldayır. O tez-tez əsnəyir və çox yorğun görünürdü. Kirpi yaxınlaşıb asta səslə soruşdu:
— Ulduzcuq, niyə bu qədər yuxulusən?
Ulduz kədərli səslə cavab verdi:
— Mən çoxdan bəri işıldayıram, yorulmuşam. Mənə dost lazımdır ki, bir az dincəlim.
Kirpi fikirləşdi və meşədən yumşaq bir yarpaq gətirdi. Onu otun üstünə qoyub dedi:
— Burada bir az dincəl, mən sənin yanında olacağam.
Ulduzcuq göydən yerə endi, yarpağın üstünə uzandı və gözlərini yumdu. Kirpi də onun yanında uzandı və sakitcə dostluq və mehribanlıq haqqında nağıl danışmağa başladı. Gecə isə onları sakitlik və rahatlıqla qucaqladı.
Bir müddət sonra ulduzcuq güc topladı və yenidən göyə qalxdı. İndi o, əvvəlkindən də parlaq işıldayırdı.
— Çox sağ ol, Kirpi, — dedi. — İndi yenidən hamıya işıq saça biləcəyəm.
Kirpi gülümsəyib asta pıçıldadı:
— Əsas odur ki, vaxtında dincələsən. Onda hər zaman başqalarına işıq saçmaq üçün gücün olacaq.
Və həmin gecə səmadakı bütün ulduzlar daha parlaq işıldadı, Kirpi isə ulduzların işığında şirin-şirin yuxuya getdi.