Tülkü və Hacıleylək

Tülküynən Hacıleylək dostlaşdılar.

Bir gün Tülkü qərara gəlirki, Hacıleyləki qonaq çağırsın.

-Hacıleylək, qəl bizə qonag, gör mən sənə necə süfrə acıram!

Hacıleylək durub qəlir Tülkünün evinə qonaq. Tülkü isə yimeyi pişirib, töküb yastı nimcəyə qoyub Hacıleyləkin qabağına.

— Ye əzizim, ye! Özüm pişirmişəm.

Hacıleylək dimdiyi ilə nimcəyə vurur, hecnə götürə bilmir. Bu vaxt Tülkü diliynən nimcədə ki yimeyi hamsını  yalıyıb, yeyib qutarır.

Tülkü durub deyir, hə başga yimey da yoxdur bagışda!

— Çox sagol Tülkü, hər şey dadlı idi!

Sabahsı gün Tülkü Hacıleylək gilə qonağ qəlir

Hacəleylək bir qazan yimey pişirib, tökür onu dar boğaz bir bardağa, qoyur süfrənin ortasına

— Buyur əzizim, nüş elə, utanma!- Hacıleylək Tülküyə deyir.

Tülkü bardağın dövrəsində firlanır, amma dili yimeyə çatmır, ona ancag yimeyi iynəmey qalır. Hacıleylək isə uzun dimdiyi ilə, bardağdan yimeyi rahat yeyib qutarır.

— Hə Tülkü, başqa yimey da pişirməmişəm, üzürlü hesab et!

Tülkünü isə dərd aparir, çünki onun fikri var idi ki Hacıleylək qildə bir həftəlik doydursun ozünü, amma indi ac-yalavac evə gedməli oldu.

Bu gündən sonra Tülkü ilə Hacıleyləkin dostluğu pozuldu.